Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości udało się scalić trzy różne rynki filmowe należące do zaborców, a rozwój przemysłu filmowego nabrał rozpędu.
W latach 1919–1922 w związku z konfliktami zbrojnymi II Rzeczypospolitej dominowała produkcja filmów propagandowych (obok popularnych melodramatów i komedii). W okresie kina niemego sukces odniosły m.in. „Cud nad Wisłą” (1921 r.) Ryszarda Bolesławskiego, obraz powstały w rocznicę bitwy warszawskiej, film przygodowy „Mogiła nieznanego żołnierza” (1927 r.) Ryszarda Ordyńskiego oraz „Pan Tadeusz” (1928 r.) tego samego reżysera, zrealizowany w konwencji „żywych obrazów”.
Z kolei jeden z bardziej spektakularnych polskich filmów batalistycznych – wykorzystująca zdjęcia lotnicze „Gwiaździsta eskadra” (1929 r.) Leonarda Buczkowskiego, opowiadająca o wojnie polsko-bolszewickiej – uchodzi za zaginiony. W latach 30. dominowały komedie, ale kręcono też ekranizacje literatury lub dramaty oparte na faktach historycznych, które powstawały ku pokrzepieniu serc – tu warto wymienić choćby film „Przeor Kordecki – obrońca Częstochowy” z 1934 r. (w reżyserii Edwarda Puchalskiego) czy „Barbarę Radziwiłłównę” (1936 r.; reż. Józef Lejtes).
Skomentuj