Rubcow w swej książce zgromadził biogramy 20 marszałków ZSRR (także Stalina, od czerwca 1945 r. generalissimusa). We wstępie podkreślił, że „jeszcze w roku 1917 skasowano wszelkie dystynkcje, tytuły i stopnie wojskowe”, ale w 1935 r. Stalin – od którego wówczas wszystko w ZSRR zależało – chciał nagrodzić wiernych mu „bohaterów wojny domowej z lat 1918–1922”. Wśród pierwszych marszałków znaleźli się: Woroszyłow, Jegorow, Blucher, a także Budionny i Tuchaczewski. Tajny proces i egzekucja tego ostatniego 11 czerwca 1937 r. zapoczątkowały krwawą czystkę wśród oficerów Armii Czerwonej. W czasie II wojny światowej mianowani zostali nowi marszałkowie, m.in. Żukow, Wasilewski, Koniew, Rokossowski. Książka Rubcowa ukazała się w Moskwie w 2017 r. Pytanie retoryczne: dlaczego właśnie teraz w Rosji przypomina się sylwetki marszałków ZSRR, podkreślając przy tym ich osiągnięcia wojskowe? Niektóre spośród biogramów odbrązowiają bohaterów ZSRR, inne to niemal laurki. Nie brakuje tu sformułowań typu: „Marszałek Koniew przeżył życie nie na darmo”, „W nowej Rosji spłaca się marszałkowi dług pamięci. Ustanowiono order i medal jego imienia” (o Żukowie), „siły zbrojne miały szczęście, iż to właśnie on stanął u steru Sztabu Generalnego w najtrudniejszych dniach lat 1941–1942” (o Wasilewskim). Właściwie to dobrze, że książka ukazała się na polskim rynku. Jest niczym memento: na wschodzie bez zmian…