Drugi tom „Naszej wojny” to znakomita naukowa synteza poświęcona formowaniu się państw narodowych Europy Środkowo-Wschodniej na gruzach niepodzielnie panujących tu wcześniej wieloetnicznych imperiów. Granice chronologiczne opisywanych procesów wyznaczają lata 1917–1923, bo, jak wyjaśniają autorzy, „początki wszystkich tych ruchów sytuowały się właśnie u progu »drugiej połowy« wojny”, a ich faktycznych epilogów szukać trzeba już w pierwszej dekadzie istnienia tego regionu kontynentu w jego nowym kształcie politycznym. W gęstym merytorycznie, ale świetnie zorganizowanym strukturalnie (przejrzysty i problemowy układ rozdziałów) opracowaniu znalazły się treści znane dobrze i prawie nieznane, tematy polityczne, społeczne, ekonomiczne, militarne i kulturowe, wątki niejednoznaczne i trudne. Mowa tu więc – przede wszystkim w odniesieniu do Polski – o kształtowaniu się granic i wojnach o te granice,  tożsamości i emancypacji, znaczeniu aprowizacji i klęskach humanitarnych, dwuznacznych działaniach regularnych armii i zupełnie już jednoznacznym okrucieństwie „zielnych”, jak nazywane były nieregularne formacje militarne, które współtworzyli i zrewoltowani chłopi, i dezerterzy, i zwyczajni bandyci. Bardzo ciekawym składnikiem książki są „kapsuły” – wplecione w narrację małe obrazy zdarzeń i zjawisk, dziś na ogół zapomnianych, a współtworzących klimat tych niezwykłych czasów.