To już IV polskie wydanie książki Vivien Spitz, ale to ważne, by była wznawiana – ku przestrodze, dla kolejnych pokoleń. Autorka (zmarła w 2014 r.) w latach 1946–1948 jako amerykańska dziennikarka relacjonowała procesy norymberskie obejmujące m.in. niemieckich lekarzy – zbrodniarzy z obozów zagłady. Co odróżnia tę książkę od innych publikacji poświęconych tej tematyce? – porażające swą wymową fragmenty autentycznych protokołów z przesłuchań oskarżonych oraz zeznań ocalałych świadków. We wstępie napisanym przez Eliego Wiesela czytamy: „lekarze torturujący, dręczący i zabijający mężczyzn i kobiety w obozach koncentracyjnych z powodów »medycznych«, działali bez żadnych skrupułów. Ludzie traktowani jak »króliki doświadczalne« – więźniowie, ci młodzi i starsi, wycieńczeni albo ciągle jeszcze dobrego zdrowia – byli poddawani nieopisanym cierpieniom i męczarniom w laboratoriach kierowanych przez lekarzy wywodzących się z najlepszych niemieckich rodzin i z większości prestiżowych niemieckich uniwersytetów. (…) W Ravensbrück, Dachau, Buchenwaldzie i Auschwitz niemieccy naukowcy, nie stosując znieczulenia, dokonywali zabiegów na swych ofiarach”. Jako przedstawiciele „rasy nadludzi” i nazistowskiej III Rzeszy w większości nie czuli wyrzutów sumienia z powodu swej zbrodniczej działalności. Eksperymentowali z truciznami, chorobami zakaźnymi, przeprowadzali amputacje i sterylizacje na żywych ludziach. Lekarze, którzy nieśli śmierć.