Tamara Łempicka najlepsze dzieła stworzyła w stylu art déco, umiała przy tym wykorzystać każdy atut, by promować siebie i swoje obrazy. W świecie zdominowanym przez mężczyzn coraz śmielej przejmowała ich rolę: była nie tylko malarką, ale też zapaloną automobilistką, panów (i kolejnych mężów) traktowała instrumentalnie, a rozkoszy szukała w objęciach pań, nie stroniła od narkotyków. Biseksualistka, hedonistka i skandalistka. A może artystka, która wyprzedziła własne czasy? Dorastała u schyłku belle époque, z której czerpała pełnymi garściami, przeżyła traumę I wojny światowej i bolszewicką rewolucję, artystyczne spełnienie zaś odnalazła w szalonych latach 20. ubiegłego wieku. W kolejnych dekadach umiejętnie kreowała własny wizerunek, zachowywała się i wyglądała niczym gwiazda filmowa, zwłaszcza gdy pod koniec lat 30. zamieszkała w Ameryce. Jednak za oceanem szybko przylgnęła do niej łatka „baronowej z pędzlem”, a krytycy sztuki podważali jej talent lub skupiali się na życiu prywatnym artystki. To prawda, że burzliwe życie Tamary Łempickiej samo w sobie było artystyczną kreacją – o czym ze szczegółami i niezwykle barwnie napisała Laura Claridge. Autorka prowadzi czytelnika przez równoległe biografie Łempickiej: tę prywatną i artystyczną, a całość osadza w świecie, który bezpowrotnie przeminął. Pozostaje się cieszyć, że nieustannie wzrasta zainteresowanie koneserów sztuki twórczością niezwykłej Tamary.