W latach 1942–43 kursuje z misjami wywiadowczymi m.in. do Berlina, Hamburga, Hanoweru czy Saarbruken. Przywozi z nich informacje na temat obrony przeciwlotniczej Berlina i miejsca ukrycia w norweskich fiordach krążownika „Tirpitz”. W specjalnej walizce o podwójnym dnie, w którą wyposażył ją Wydział Legalizacji i Techniki Wywiadu AK, przewozi meldunki wywiadowcze i fałszywe kartki żywnościowe, które wymienia na czarnym rynku. Za każde dwie fałszywe dostaje jedną prawdziwą. Dostarcza wywiadowi informacje gospodarcze i wojskowe. 
Jest niezwykle odważna i opanowana. Dzięki wdziękowi i brawurze osiąga sukcesy w tym zdominowanym przez mężczyzn fachu. Zdeterminowana, by przeżyć, gdy bez żadnego wsparcia z zewnątrz ucieka ze szpitala we Lwowie, gdzie jest przetrzymywana pod nadzorem niemieckich żołnierzy. Jest wówczas w 8. miesiącu ciąży, choć Niemcom mówi, że w 9. No i przede wszystkim ma szczęście. „Kiedy pierwszy raz zobaczyłem Zosię, czarującą młodą dziewczynę, nie przypuszczałem, że wkrótce będzie asem naszego wywiadu jeżdżącym do Rzeszy” – wspominał cichociemny Stanisław Jankowski „Agaton” odpowiedzialny w Armii Krajowej za produkcję fałszywych dokumentów. „Pierwsze moje wrażenie, gdy ją spotkałem w lokalu kontaktowym »Radwana«, było: jakaż ona ładna. Miała 22 lata, włosy koloru zboża, czarujący, trochę melancholijny uśmiech. Żałoba po mężu, czarna sukienka podkreślała jeszcze jej urodę” – opisywał późniejszą Marie Springer.  
W czasie wojny straci dwóch mężów. Pierwszy – Janusz Rapp zmarł w maju 1942 r. na raka. Drugi, Jan Kochański ps. Maciek, cichociemny, z którym została aresztowana we Lwowie, przewieziony do Warszawy ginie latem 1944 r. rozstrzelany prawdopodobnie w ruinach getta. Po wojnie wiedzie szczęśliwe życie u boku trzeciego męża, bohatera powstania warszawskiego, dwukrotnego kawalera Orderu Virtuti Militari, wieloletniego prezesa Zarządu Związku Powstańców Warszawskich Zbigniewa Ścibor-Rylskiego. Nazywa się Zofia Rapp-Kochańska-Ścibor-Rylska z d. Konieczka, pseudonim wojenny: Marie Springer. Legenda polskiego wywiadu. 
Zdąży jeszcze opowiedzieć swą historię w filmie dokumentalnym z 1991 r. „Marie Springer – to ja”. Choć ma wówczas 73 lata, nadal jest piękną, elegancką kobietą, która bez emocji i czułostkowości opowiada o swoich wojennych losach. 
Uroda, pewność siebie i znakomity niemiecki
Zofia Konieczka przychodzi na świat w Berlinie 25 sierpnia 1918 r. Tam w XIX wieku osiedli jej pomorsko-wielkopolscy przodkowie. Tam urodziła się też jej babcia i matka. Gdy Polska odzyskuje niepodległość, jej rodzice – Gertruda i Bolesław – postanawiają przenieść się do Poznania i budować swoje życie w wolnej Polsce. W Berlinie pozostaje jednak siostra matki i liczne kuzynostwo. Będzie to miało ogromne znaczenie w czasie wojny. Na razie Zosia często jeździ do ciotki w odwiedziny. Niemiecki jest jej drugim językiem. Posługuje się nim bez najmniejszego nawet akcentu. 
W Poznaniu kończy Miejskie Koedukacyjne Gimnazjum Kupieckie i w 1940 r. wychodzi za mąż za Janusza Rappa. Z obawy przed przymusowym przesiedleniem do Rzeszy ucieka z mężem do Warszawy. Zatrzymują się w kamienicy przy ul. Niemcewicza 9. W Warszawie Zofia organizuje domowe życie. Pochłania ją opieka nad chorym na raka mężem. Gdy Janusz Rapp umiera w maju 1942 r., mając zaledwie 27 lat, Zofia nawiązuje pierwsze konspiracyjne kontakty. Ale dopiero przypadkowe spotkanie z dawną sympatią, Janem Kochańskim, cichociemnym o ps. Maciek, pozwoli jej rozpocząć współpracę z „Radwanem”, szefem wywiadu ofensywnego działającego na terenie Niemiec. 
W AK postanawia wykorzystać swoją znakomitą znajomość niemieckiego oraz rodzinne kontakty w Rzeszy. We wrześniu 1942 r. Zofia dostaje na próbę pierwsze zadanie – ma pojechać do Poznania, by utworzyć siatkę wywiadowczą. Podróż ma sobie zorganizować sama. Nie dostaje żadnych dokumentów, które umożliwiłyby jej wyjazd do położonej w Rzeszy dawnej stolicy Wielkopolski. Postanawia je zdobyć w najprostszy i zarazem najbardziej zdumiewający sposób – idzie na al. Szucha, gdzie siedziby mają Gestapo, SD i Ordnungspolizei. „Przedstawiłam się strażnikowi przy bramie. Zofia Rapp jestem. Chcę dostać przepustkę na wyjazd do rodziny do Poznania” – opowiada w filmie „Marie Springer – to ja”. Zadziałał jej znakomity niemiecki, uroda, wdzięk i pewność siebie. Ale przede wszystkim przypadek i szczęście, które nie opuści jej przez całą wojnę. Na Szucha pracował Hauptman Josef Rapp, którego przekonała o pokrewieństwie z jej zmarłym mężem. Wychodzi z przepustką. W Poznaniu wykonuje zadanie powierzone przez „Radwana”, ale uznaje, że skoro bez problemu dojechała do dawnej stolicy Wielkopolski, to Berlin jest zbyt blisko, by do niego nie pojechać. Skoro oba miasta to teraz Rzesza, to nie powinno być kontroli dokumentów. Dociera do ciotki w Berlinie i zapowiada częstsze odwiedziny. Wsiada w pociąg do Warszawy. Jednak na granicy z Generalną Gubernią w Kutnie Niemcy sprawdzają dokumenty, a ona ma tylko kenkartę, która nie upoważnia jej do opuszczenia GG. Tyle że wcześniej Zofia oczarowała niemieckiego majora, który zaopiekował się damą w podróży, zaprosił do przedziału, zabawiał rozmową. Gdy Niemcy żądają okazania dokumentów, major zapewnia: „ta pani jest ze mną”. 
To był chrzest bojowy Zofii i ostatnia podróż pod własnym nazwiskiem. Od tej pory zostaje oficjalnie agentką polskiego wywiadu i zyskuje pseudonim Marie Springer. To prawdziwa tożsamość. Tak nazywała się jej szkolna koleżanka. Ma znakomicie podrobione dokumenty, ale jak mówi „Agaton” we wspomnianym już filmie: „Dokumenty to nie wszystko. Jest jeszcze człowiek, który się nimi posługuje. Musi być nie tylko odważny tą najtrudniejszą odwagą w samotności, stale narażony na kontakt ze wspaniałymi fachowcami, którzy znają się na fałszowaniu dokumentów. Musi być spokojny, co wielokrotnie trudniejsze. Nie może być ani zbyt odważny, ani zbyt strachliwy”. To znakomita charakterystyka Zofii Rapp, teraz już Marie Springer. 
„Wzorowa niemiecka kobieta”
Folksdojczka  Marie Springer, sekretarka w jednej z niemieckich firm zbrojeniowych, zawsze podróżuje w wagonie I klasy. Zawsze w otoczeniu wysokich rangą oficerów niemieckich. „Wcielałam się w Marie Springer. Byłam nią. W otoczeniu Niemców czułam się jedną z nich” – wspominała. Nie traci głowy w potencjalnie stresującej sytuacji. Gdy w czasie jednej z podróży w drzwiach wagonu staje cywil w otoczeniu żołnierzy i żąda okazania dokumentów, wszyscy pasażerowie sięgają po nie. „Kim pan jest? Nie wie pan, że jest wojna? Nie mogę panu pokazać dokumentów” – opowiadała Zofia w filmie o swojej reakcji. Wszyscy pasażerowie zamierają, a ów cywil odchyla klapę i ukazuje ukryty tam znaczek – Gestapo. I nieoczekiwanie dla wszystkich chwali wzorową niemiecką kobietę, która umie się właściwie zachować. Gdy Zofia pokazuje mu dokumenty po tej wymianie zdań, gestapowiec rzuca na nie tylko okiem, nie przeglądając zbyt dokładnie. Kolejny raz zadziałała instynktownie i kolejny raz ma szczęście. 
Marie Springer jeździ do Rzeszy regularnie, co miesiąc. Jednym z zadań, z których wywiązała się dzięki niepodejrzewającemu niczego kuzynowi, jest naniesienie na mapę Berlina bunkrów i zastosowanych przez Niemców dział artyleryjskich do obrony przeciwlotniczej. „Zabierałam go na spacer po Berlinie i pytałam – a co to za działo tam przed nami, to 20?” – opowiadała w filmie dokumentalnym. A kuzyn, chcąc popisać się przed piękną dziewczyną, opowiadał. „No przecież to 75, a tam z boku 25”. Informacje te Zofia nanosiła na plan miasta z wielką dokładnością. Po każdym bombardowaniu jechała do Berlina, żeby uaktualnić dane. 
Dzięki innemu kuzynowi zdobywa niezwykle cenne informacje na temat stacjonowania oraz systemu obrony niemieckiego pancernika „Tirpitz” – bliźniaka zatopionego przez aliantów „Bismarcka”. Poszukiwania okrętu trwały od wielu miesięcy. Alianci  przeczuwali, że „Tirpitz”, perła w koronie niemieckiej marynarki wojennej, może stanowić zagrożenie dla konwojów zaopatrzeniowych wysyłanych przez aliantów do Związku Radzieckiego. Pancernik próbują zlokalizować wywiady różnych państw. Tymczasem Zofia podczas kolejnych odwiedzin u ciotki spotyka przebywającego na przepustce młodego kuzyna, porucznika służącego na okręcie ukrytym w norweskich fiordach. Jest na tyle nieostrożny, że wyjawia jej, ilu członków załogi stacjonuje na okręcie, jaki kaliber mają okrętowe działa i ile samolotów stanowi jego stałe wyposażenie. Zofia ustala też, jaki jest system jego maskowania i jakie go chronią sieci przeciwtorpedowe. Co więcej, z podróży do Berlina przywozi zdjęcia okrętu oraz dokładne miejsce jego pobytu. Wywiad AK przekazuje te informacje aliantom. Marie przywiezie jeszcze informacje na temat ukrytych w Rzeszy fabryk akumulatorów do łodzi podwodnych. 
Ucieczka z Gestapo
Jej wywiadowcza misja kończy się w maju 1943 r. po aresztowaniu „Radwana”, który zaczyna sypać. Jest już wtedy żoną Jana Kochańskiego, tego samego, który wciągnął ją do poważnej konspiracji. Zapada decyzja, by młode małżeństwo opuściło Warszawę. Zostają wysłani do Lwowa, w którym rozpoczynają życie jako Zofia i Maciej Zubowicz. On nawiązuje kontakty z podziemiem, jeżdżąc z meldunkami do Warszawy w mundurze kolejarza. Ona jest w zaawansowanej ciąży. 1 listopada 1943 r. o 6 rano do ich mieszkania wpada Gestapo. Wiedzą o konspiracyjnej działalności Jana i o wcześniejszych podróżach Zofii do Rzeszy. Ona jednak przez długi czas upiera się, że jest Zofią Zubowicz. 
Zmienia zeznania dopiero wówczas, gdy zostaje zaprowadzona do pokoju, w którym tyłem do wejścia siedzi na krześle jej mąż. On już wie, że w pomieszczeniu jest jego ciężarna żona, mimo że nie pozwalają mu się odwrócić. I najwyraźniej ponownie zadają mu pytanie – „jak się nazywasz?”. „Kochański Jan”. Zofia nie może już udawać. Przyznaje, że nazywa się Zofia Kochańska. Gdy pytają o podróże do Rzeszy, przyznaje wprawdzie, że tam jeździła, ale nic nie wie, nic nie może powiedzieć. Zyskuje nadzieję, że jakoś uda jej się oszukać Niemców, gdy do pokoju, w którym jest przesłuchiwana, wchodzi inny, wyższy rangą oficer i wybucha śmiechem, gdy wskazują na nią jako na groźnego alianckiego szpiega. Nie wygląda najlepiej, jest w 8. miesiącu ciąży i jest przeziębiona. Ponieważ kolejne przesłuchania nie przynoszą zamierzonych efektów, do celi, w której jest przetrzymywana, wchodzi sędzia śledczy i mówi „zbieraj się, wychodzimy”. „Dla każdego więźnia w takiej sytuacji najważniejsza jest odpowiedź na pytanie, czy mam zabrać koc i menażkę” – wspominała w filmie tamte wydarzenia. „Nie, to nie będzie Ci już potrzebne” – usłyszała. Została wywieziona w nieznane miejsce. Postawili ją przed trzema żołnierzami. „Jeśli powiesz, co wiesz, to wrócisz do więzienia. Jeśli nic nie powiesz, to tu zostaniesz”. Nic nie powiedziała. Wróciła do więzienia. 
Była piękną blondynką. Miała przystojnego męża o aryjskich rysach. Niemcy najwyraźniej uznali, że szkoda tak dobrego materiału genetycznego. Z dalszymi przesłuchaniami czekali na rozwiązanie. Zaczęła się jej gra z Gestapo. Przekonywała ich, że już za chwilę zacznie rodzić. Przeniesiono ją zatem z więzienia do szpitala i osadzono w pojedynczym pokoju. Przed drzwiami zawsze stał żołnierz. Z grypsu, który dostała jeszcze w więzieniu, dowiedziała się, że „chłopcy” ją odbiją. Więc czekała. Czas jednak mijał, Niemcy się niecierpliwili. Postanowiła działać sama. Wyczekała chwilę, gdy niemiecki żołnierz opuścił posterunek przed jej drzwiami i po prostu wyszła ze szpitala, zabierając po drodze ukryty w piwnicy płaszcz. To był dzień odwiedzin, więc gdy dotarła do drzwi szpitala, wytłumaczyła portierowi, że po prostu się zasiedziała. Myślała, by wsiąść w jedną z czekających przed budynkiem dorożek i dojechać do bezpiecznego lokalu. Uznała jednak, że to narazi ją na niebezpieczeństwo. Przeszła zatem do oddalonego od szpitala przystanku tramwajowego. Resztę drogi pokonała na piechotę. Gdy dotarła do konspiracyjnego lokalu, zemdlała. 
Już następnego dnia podjęła decyzję o powrocie do Warszawy. To tam chciała urodzić dziecko. Wbrew kolegom z konspiracji postawiła na swoim. Podziemie wysłało na dworzec kobietę w ciąży, którą Niemcy szczegółowo skontrolowali. Zofia natomiast wyruszyła do Warszawy z małej stacji oddalonej kilkadziesiąt kilometrów od Lwowa. Krótkowłosej szatynce, w którą się przeistoczyła z długowłosej blondynki, towarzyszył sędzia Tadeusz Semadeni wysłany z Warszawy specjalnie, by pomóc jej bezpiecznie opuścić Lwów. Dotarli do Warszawy, gdzie 4 stycznia 1944 r. Zofia urodziła syna Maćka. Tak brzmiał pseudonim konspiracyjny jej męża. 
Do wybuchu powstania ukrywała się w wielokrotnie zmienianych miejscach. W powstaniu była sanitariuszką w szpitalu działającym w hotelu Terminus przy ul. Chmielnej. Z Warszawy wyszła z chorym synkiem dopiero 4 października, już po upadku powstania. W 1948 r. wyszła po raz trzeci za mąż – za Zbigniewa Ścibor-Rylskiego, którego poznała przez jego siostrę, z którą się przyjaźniła. Do emerytury prowadziła warsztat tworzyw sztucznych. Zmarła 7 lipca 1999 r. Została pochowana na warszawskich Powązkach w rodzinnym grobie Starzeńskich-Ścibor-Rylskich. W lipcu 2018 r. w grobie tym został pochowany jej trzeci mąż, generał Zbigniew Ścibor-Rylski.