Oryginalny i cenny poznawczo obraz międzywojennych i wojennych Niemiec, nakreślony z zaskakującej perspektywy. Brytyjska pisarka konstruuje go bowiem na podstawie świadectw cudzoziemców, którzy całkiem licznie odwiedzali państwo niemieckie między 1918 a 1945 rokiem. Dyplomaci, urzędnicy, wojskowi, ludzie literatury i sztuki, aktywiści organizacji charytatywnych, studenci, podróżnicy i turyści w swych listach i zapiskach utrwalali odczucia subiektywne, składające się jednak jako suma wrażeń na bogaty i dość kompletny dokument miejsca i epoki. Motywem dominującym w tej z konieczności impresjonistycznej syntezie Julii Boyd jest proces najistotniejszy z punktu widzenia współczesności – narodziny i rozkwit niemieckiego nazizmu. Jego na ogół przypadkowi świadkowie nie byli w pełni świadomi, co obserwują, ich refleksje więc mają charakter przyczynkowy. Ale skomponowane przez autorkę w rozwijającą się całość z niewątpliwym kunsztem, z rozdziału na rozdział nabrzmiewają treścią, która ciąży na kolejnych stronach jak cień.  A tłem dla tej linii narracji są Niemcy podnoszące się z upadku i modernizujące, Niemcy hoteli, ambasad, kamienic i nocnych klubów, oficjalnych widowisk i utajonej rozpusty, arystokratów i biznesmenów z awansu społecznego. Książka więc całkiem zasadnie może kojarzyć się z filmem „Kabaret”. I tylko wymienionych w podtytule „zwykłych ludzi” tu właściwie nie ma czy też raczej autorka stosuje inną skalę w ich definiowaniu.