Skrupulatność i precyzja Niemców dziwnym trafem zanika, kiedy dotyczy badań nad własną przeszłością. Niemieckie podręczniki do historii są zaprzeczeniem tezy o narodowej skrupulatności. Po II wojnie światowej ich twórcy postanowili nie „zaśmiecać” głów niemieckich uczniów i studentów tak nieistotnymi sprawami jak „niemieckie ludobójstwo w Europie”. Stąd też przeciętny obywatel Republiki Federalnej Niemiec zapytany, co wie o historii II wojny światowej, odpowie, że było to dzieło nazistów, którzy siłowo przejęli władzę w Niemczech i wbrew woli większości społeczeństwa zbudowali system totalitarny. Ten sam przeciętny mieszkaniec kraju nad Renem powie, że owszem, w latach 1939–1945 było wiele zbrodni, ale dokonali ich owi mityczni naziści i to jedynie na Żydach i niemieckich demokratach. O tym, co działo się w okupowanej Polsce, ten sam rozmówca wie niewiele lub nic. Być może w przypadku osoby o nieco poszerzonych horyzontach myślowych pojawi się w rozmowie nazwa Auschwitz i jako taka wiedza o powstaniu w Warszawie. Ale na pewno nie będzie jej chodziło o polski zryw niepodległościowy z sierpnia 1944 r., tylko o znacznie mniejszą, choć równie bohaterską i dobrze nagłośnioną, insurekcję w warszawskim getcie. 

O powstaniu warszawskim, o największej egzekucji ludności cywilnej w dziejach świata dokonanej przez Niemców na warszawskiej Woli, ale też o zbrodniach w warszawskim Wawrze, egzekucjach w Palmirach, o Majdanku, Stutthofie czy Auschwitz jako obozach koncentracyjnych przeznaczonych dla polskich więźniów, o łapankach ulicznych, katowniach takich jak na Pawiaku, o akcji mordowania polskiej inteligencji i duchowieństwa, bandyckich kontrybucjach, zagładzie Zamojszczyzny, niszczeniu polskich zabytków i kradzieży wszystkiego, co się tylko dało – włącznie z dziećmi! – ten niemiecki obywatel X nie wie nic. 

No ale skąd ma niby wiedzieć, skoro podręczniki do historii nadają się tam na makulaturę, telewizja publiczna ZDF produkuje tak kłamliwe szmiry jak „Nasze matki, nasi ojcowie”, a z polskiej strony rozpowszechnianie wiedzy o niemieckiej okupacji woła o pomstę do nieba. Po co nam ten cały IPN? Poza tym w niemieckich domach rodzinnych o tym wszystkim nie rozmawiano. Może gdzieś przy obiadku ktoś dziatwie niechcący wyjawił, że kochany dziadziuś stacjonował w czasie wojny gdzieś tam na wschodzie i widział jakieś złe rzeczy, ale przecież albo pracował w kuchni, albo grał w orkiestrze wojskowej na puzonie... A może niczym sam Schindler ratował Żydów przed „nazistami”. 

A w ogóle to nikt w Niemczech nie wie, skąd ci naziści się wzięli. Zapewne gdyby jakiś negacjonista z gatunku Davida Irvinga próbował dowieść, że naziści przylecieli z innej planety, to większość wychowanych na powojennych podręcznikach obywateli RFN uznałaby to za bezsprzeczną prawdę.

Trudno się im dziwić. Nikt nie chce słyszeć, że dziadkowie lub rodzice podziwiali Hitlera i mogli brać udział w potwornościach, które działy się „gdzieś tam na wschodzie”. 

Po co w ogóle wspominać tamte lata? Przecież teraz nastał czas, by cieszyć się  z nadwyżek euro na plażach w Grecji, we Włoszech czy na Ibizie. A że gospodarze patrzą wilkiem? A że kolejne pokolenia Greków, Francuzów, Polaków, Norwegów, Rosjan czy Czechów ciągle pamiętają, co zrobiono ich rodzicom i dziadkom? Ważne, że kupują mercedesy, volkswageny, audi czy porsche. 

A tak à propos samochodów: w latach 80. i 90. XX w. modne było w Niemczech powiedzenie: „Jedź do Polski, tam już jest twój samochód”. My też powinniśmy mieć swoje, np.: „Jedź do Niemiec, być może jest tam twoje rodzeństwo”. To w kwestii porywania polskich dzieci o rysach nordyckich, którym zabijano rodziców i które oddawano na wychowanie bezdzietnym niemieckim parom. „Jedź do Niemiec i Austrii, tam odnajdziesz w domach polskie dzieła sztuki” – to z kolei dotyczy rabunku naszych muzeów, pałaców i kościołów dokonanego przez owych niewinnych kucharzy i grajków wojskowych. „Jedź do Niemiec i Austrii, tam znajdziesz groby swoich dziadków lub rodziców”. Chodzi o tysiące naszych rodaków zamordowanych w obozach koncentracyjnych i katowniach gestapo, zamęczonych przymusowych robotników, ludzi zabitych podczas marszów śmierci lub tych, których nie wpuszczano do schronów podczas alianckich nalotów dywanowych na niemieckie miasta. 

Od lat powtarzam, że za niezliczone zbrodnie niemieckie należą się nam, Polakom, odszkodowania wojenne i to niezależnie od tego, do którego pokolenia należymy. Oczywiście jestem realistą, dlatego  wiem, że żadnych odszkodowań nie będzie, bo najpierw potomkowie winnych musieliby poczuwać się do winy. A nasi zachodni sąsiedzi debatują nawet nad tym, czy w Berlinie postawić pomnik ofiar niemieckiego ludobójstwa w Polsce, czy może wystarczy gdzieś przytwierdzić jakąś tablicę z mało widocznym napisem. Niech tego nie robią! Nie potrzebujemy takiego pomnika. Mamy swój – jest nim cały nasz kraj, którego ziemia jest przesiąknięta krwią zamordowanych. Niemcy mogą mieć zbiorową amnezję, ale ważne, żebyśmy my nigdy nie zapomnieli.