30 września 1946 r. Międzynarodowy Trybunał Wojskowy w Norymberdze rozpoczął wygłaszanie wyroków w trwającym od dziesięciu miesięcy procesie głównych niemieckich zbrodniarzy wojennych.

Za zbrodnie wojenne oraz zbrodnie przeciwko ludzkości i pokojowi Międzynarodowy Trybunał Wojskowy w Norymberdze skazał 22 najwyższych rangą dygnitarzy III Rzeszy na karę śmierci przez powieszenie. Trzy osoby zostały skazane na dożywocie, cztery na długoletnie kary więzienia, a trzy uniewinniono. Do dzisiaj kontrowersje budzą długoletnie kary więzienia dla byłego ministra do spraw uzbrojenia III Rzeszy Alberta Speera, przywódcy Hitlerjugend Baldura von Schiracha, pierwszego protektora Czech i Moraw Konstantina von Neuratha oraz prezydenta III Rzeszy i naczelnego dowódcy Wehrmachtu z nadania Adolfa Hitlera, wielkiego admirała Karla Dönitza. W opinii wielu historyków, w tym także mojej, trzech pierwszych z tej grupy oskarżonych bez wątpienia było winnych zbrodni przeciw ludzkości i pokojowi. Wielki admirał Karl Dönitz miał zaś na swoim koncie zbrodnie wojenne, za które jedyną karą powinna być śmierć.

Kiedy 18 lutego 1942 r. zginął w katastrofie lotniczej inżynier Fritz Todt, minister uzbrojenia i amunicji III Rzeszy, Hitler natychmiast na jego następcę wyznaczył Alberta Speera. Głównym zadaniem powierzonym Speerowi była budowa pasów obronnych: Linii Zygfryda i Wału Atlantyckiego oraz utrzymanie produkcji wojennej państwa, z czego Speer wywiązał się z nawiązką. W ciągu dwóch lat podwoił bowiem produkcję samolotów, potroił produkcję pojazdów opancerzonych, a produkcję dział artyleryjskich zwiększył czterokrotnie. Nie dokonałby tego jednak bez aktywnego wsparcia prywatnych zakładów realizujących intratne zamówienia rządowe. Hitler doskonale wiedział, że wysiłek wojenny na taką skalę mogą udźwignąć jedynie geniusze niemieckiego biznesu. Począwszy od myśliwców, czołgów i łodzi podwodnych, a skończywszy na komorach gazowych i krematoriach w obozach zagłady, III Rzesza była zależna od wielkich przemysłowców i podległego im korpusu inżynieryjnego. 

Dlatego wielkimi nieobecnymi na ławie oskarżonych w Norymberdze byli niemieccy przedsiębiorcy, którzy mimo pełnej świadomości, co zawiera program NSDAP, wsparli tę partię w drodze do władzy. Po wojnie przyjęli oni postawę Alberta Speera, który w czasie procesu kłamał, że nie wiedział, iż filarem gospodarki niemieckiej w czasie wojny była praca niewolnicza milionów Żydów, Polaków, Rosjan, Francuzów, Duńczyków, Jugosłowian, Greków i przedstawicieli innych narodów. Sędziowie dali się nabrać na zapewnienia Speera, a naród niemiecki i świat – na zapewnienia niemieckich przemysłowców, że nie znali metod „pozyskiwania” tej siły roboczej. A przecież, jak to trafnie ujął historyk prof. Jens-Christian Wagner, „niszczenie ludzi przez pracę było niemieckim wynalazkiem”. Pod koniec wojny w każdym niemieckim zakładzie blisko połowę wykonawców najpodlejszej pracy stanowili robotnicy przymusowi, których bez żadnych wątpliwości powinniśmy nazywać niewolnikami. Inny niemiecki historyk prof. Thomas Kuczynski wyliczył, że robotnicy przymusowi stanowili 25 proc. ogółu siły roboczej Niemiec. Aż 8 mln obcokrajowców zostało zmuszonych do pracy na rzecz III Rzeszy. „To była najbardziej publiczna zbrodnia Niemiec” – podkreśla prof. Elizabeth Harvey z Uniwersytetu Nottingham. Każdy Polak mieszkający na terytoriach okupowanych przez Niemców, w wieku między 14. a 70. rokiem życia, miał obowiązek pracy na rzecz III Rzeszy. Przez sześć lat 2,5 mln naszych siłą wywiezionych do Niemiec rodaków harowało w nieludzkich warunkach na rozwój tego kraju. Dzisiejszy dobrobyt RFN to także ich zasługa.