Nie, nie zamierzam podważać Ewangelii jako przesłania historycznego. Należę do tej grupy miłośników historii, którzy uważają, że Nowy Testament jest kroniką historyczną. Oczywiście kwestią dyskusyjną są niezgadzające się ze sobą lub pominięte szczegóły w poszczególnych Ewangeliach. Generalnie jednak uważam, że opisują one autentyczne postacie historyczne i wydarzenia. Uważam, że wiele pozaewangelicznych poszlak historycznych także potwierdza autentyczność postaci Jezusa z Nazaretu, który w trzeciej dekadzie I wieku wędrował po Judei. Nie ma wątpliwości, że przed którymś świętem Paschy w owej dekadzie odbył się proces tego człowieka przed prefektem Judei. Wskazuje na to pewien błąd procesowy, który popełnił Piłat, a o którym pisałem kilka lat temu na łamach tego miesięcznika. Pamiętajmy, że jako prefekt Judei Piłat sprawował władzę w imieniu samego cesarza cum potestate. Posiadał pełną władzę cywilną, wojskową i prawodawczą na obszarze podległej Rzymowi Judei. Jego wola była zatem wolą samego władcy Rzymu. Jego łaska – aktem miłosierdzia samego Tyberiusza. Wbrew pozorom nie sprawował jednak pełnej władzy sądowniczej. Ta
– decyzją poprzedniego cesarza Oktawiana Augusta – przysługiwała religijnym sądom żydowskim. Pod tym względem Tyberiusz podzielał opinię swojego poprzednika, że Żydów postrzeganych jako fanatyków religijnych nie należy pod żadnym względem drażnić. Według św. Jana Piłat powiedział zatem do kapłanów: „Weźcie go i osądźcie według waszego zakonu” (J 18, 31). To wcale jednak nie oznaczało współczucia, jak próbował nas przekonać rzymski kopista Ewangelii. Namiestnik działał po prostu zgodnie z obowiązującym wówczas prawem, które pozwalało Żydom kamienować bluźnierców i grzeszników. Wszyscy ewangeliści są zgodni co do jednego: w pewnym momencie Piłat uległ delegacji Sanhedrynu i skazał Jezusa na… ubiczowanie!

I to jest najważniejsza poszlaka w naszym śledztwie, ponieważ kara mogła być tylko jedna. A Piłat wplątał się w karygodny błąd: podwójnie osądził i podwójnie ukarał Jezusa – najpierw ubiczowaniem, a potem pod naciskiem delegacji Sanhedrynu śmiercią na krzyżu. Tym samym złamał fundament prawa rzymskiego: Ne bis in idem. 

Ale wracając do naszej okładki: dlaczego porównuję wydarzenia, które my chrześcijanie nazywamy misterium paschalnym do staroegipskich misteriów ozyriańskich? Dlatego, że podobieństwa są zdumiewające. Nie tylko odnoszą się one do ostatnich dni życia Jezusa. Cała Biblia ma mnóstwo zbieżności z mitologią, teologią, a nawet liturgią staroegipską. Nawet architektura Wielkiej Świątyni Heroda Wielkiego w Jerozolimie zdumiewa podobieństwem do o wieki starszych świątyń Atona, Amona czy Ra. 

Gdyby Egipcjanin żyjący 3–4 tys. lat temu znalazł się w Wielką Sobotę w jakimkolwiek polskim kościele katolickim, to symbolika Wielkiej Soboty, grobu Pańskiego, baranka wielkanocnego, koszyka pełnego świątecznego jadła czy kiełkującego owsa jako symbolu nowego życia byłaby dla niego całkowicie zrozumiała. Dlaczego? Ponieważ jego bóg też cierpiał i został zabity, a następnie złożono go do grobu. A po trzech dniach w cudowny sposób zmartwychwstał, by wstąpić do świata, ku któremu wszyscy zmierzamy, i by tam zasiąść na tronie sprawiedliwego przewodniczącego sądu ostatecznego. 

I stąd właśnie Tutanchamon obok Jezusa na naszej okładce. Ozyrys nie tylko był bogiem i synem bożym (boga Geba i bogini Nut). Nie tylko został zrodzony, a nie stworzony. Nie tylko był sędzią ostatecznym. Ale przede wszystkim był faraonem sehet jaru – niebiańskiego pola trzcin, egipskiego raju, tak jak Jezus jest uważany za króla Królestwa Niebieskiego. Wizerunki Ozyrysa, które zachowały się do naszych czasów, są albo niewielkimi figurkami, albo charakterystycznymi dla ikonografii egipskiej pozbawionymi perspektywy malowidłami naściennymi przedstawiającymi Wielkiego Sędziego zmarłych zasiadającego na tronie u wejścia do niebiańskiej krainy. Żeby ukazać splendor majestatu tej postaci, znacznie prostsze było posłużenie się jednym z najpiękniejszych artefaktów w historii świata – złotą maską grobową faraona Tutanchamona. Tym bardziej że była ona właśnie wzorowana na wyobrażeniu boskiego oblicza Ozyrysa. Idealnie symetryczna twarz o ciemno-złotej karnacji, nawiązującej do zielonego koloru skóry twarzy Ozyrysa, jest otoczona piękną królewską chustą nemes. Oto egipski ideał doskonałości – nieśmiertelny król i bóg w jednym. 

Życząc Państwu zdrowych i spokojnych Świąt Zmartwychwstania Pańskiego, przypominam, że kontynuujemy bardzo starą i piękną tradycję wiary w ostateczne zwycięstwo życia nad śmiercią.