W Villa Carpena, domu, w którym niegdyś przebywał Duce, powstało muzeum jego pamięci, a w ogrodzie za tym domem stoi popiersie z wyrytym na cokole tekstem pochwalnym na cześć tego dyktatora i jego roli w historii Włoch. Jednak głównym sanktuarium, do którego co roku pielgrzymują neofaszystowskie bojówki, jest cmentarz San Cassiano w Predappio, gdzie znajduje się kaplica z kryptą rodzinną rodu Mussolinich. Grób byłego dyktatora Włoch jest zawsze obłożony świeżymi kwiatami. W jego mauzoleum często stoi na warcie mężczyzna ubrany w czarną koszulę faszystowską. 28 kwietnia, w każdą rocznicę śmierci Duce, przybywają do tego miejsca tłumy jego wielbicieli. Zawsze podkreślają, że ich idol nie został uznany za zbrodniarza i nigdy nie dopuścił się ludobójstwa. Odrzucają oskarżenie, że wspierając Hitlera, Mussolini popierał brutalne czystki etniczne i masową eksterminację Żydów, Cyganów, Polaków, Rosjan i innych narodów Europy. Nie chcą słyszeć, że Mussolini nie tylko uległ rasistowskiej retoryce Hitlera, ale przyłączył się militarnie do hitlerowskiej „krucjaty” na wschód, zdradzając katolickich braci w wierze w Austrii, Czechach i Polsce. 

Mussolini był despotą, który obudził demony ksenofobii i pogardy dla demokracji. Pozwolił swoim wojskom na liczne zbrodnie w Afryce i przyłączył Włochy do tzw. paktu trzech (pakt podpisany przez III Rzeszę, Włochy i Japonię 27 września 1940 r. w Berlinie). Pozostanie tajemnicą, dlaczego ten znakomicie wykształcony włoski intelektualista, który bez ogródek gardził ideologią nazistowską, dostrzegał straszne pułapki komunizmu i mawiał, że „wolność jest obowiązkiem, a nie jedynie prawem”, zdecydował się na tragiczny w skutkach alians z Hitlerem, którego w prywatnych rozmowach z obrzydzeniem określał
„głupim pederastą”.