Gdy 9 listopada 1989 r. runął berliński mur, to nie tylko kończyła się era komunistycznego NRD, nie tylko na nowo scalano Niemcy. Nastała nowa era dla Berlina – miasta licznych muzeów i galerii sztuki.

Kazimierzowi Wierzyńskiemu, autorowi wiersza „Siemiony” z 1962 r., z którego został zaczerpnięty tytuł artykułu, Wojciech Siemion posłużył za swoistą figurę retoryczną wyrażającą siłę i znaczenie „ludu” w powojennej Polsce. I choć trudno zapomnieć Siemionowi jego flirt z władzą, to jedno trzeba mu oddać: jako artysta ową ludowość wzniósł na wyżyny.

Znamy trzy różne wersje tego obrazu. Jedną z nich około 1590 r. miał namalować George Gower, nadworny malarz królowej

Jerzy Bińczycki miał niezwykły dar: stworzone przez niego postaci poruszały do głębi. Umiał pokazać prawdę o człowieku – skrywane pragnienia, zmaganie się z codziennością, ludzką siłę i słabość, życiową mądrość i pogodzenie z losem