Władysław Anders: generał broni Wojska Polskiego, odznaczony orderem Virtuti Militari, dowódca II Korpusu Polskiego, w latach 1944-1945 Naczelny Wódz Polskich Sił Zbrojnych. 

Urodził się 11 sierpnia 1892 r. w Błoniu. Jego rodzicami byli Albert i Elżbieta Anders (z domu Tauchert). Uczył się w  warszawskim gimnazjum, studiował w Rydze, tam też wstąpił do Korporacji Akademickiej Arkonia. Brał udział w I wojnie światowej (dowodził szwadronem konnej kawalerii). Na początku lat 20. XX w. wstąpił do Wyższej Szkoły Wojennej w Paryżu. W 1925 r. uzyskał mianowanie na komendanta Warszawy, a następnie dowódcę Nowogródzkiej Brygady Kawalerii. Pod koniec kampanii wrześniowej został ranny i trafił do sowieckiej niewoli.

Przez blisko 2 lata NKWD więziło go m.in. na Łubiance. Po podpisaniu układu Sikorski–Majski od 4 sierpnia 1941 r. rozpoczął formowanie Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR (którymi dowodził). Latem 1942 r., po ewakuacji wojska i ponad 20 tys. cywilów (uratowanych z więzień i łagrów) do Iranu został dowódcą Armii Polskiej na Wschodzie (Irak, Palestyna) i II Korpusu Polskiego, który wziął udział w kampanii włoskiej (bitwa o Monte Cassino; bitwa o Ankonę).

Po wojnie pozostał na emigracji i kontynuował działalność w Rządzie Emigracyjnym w Londynie. Tam też zmarł 12 maja 1970 r., pochowano go jednak – zgodnie z jego wolą – na Polskim Cmentarzu Wojennym pod Monte Cassino.