Kilka dni po śmierci Stalina w jego sekretariacie znaleziono list, którego autorem był sam Josip Broz Tito. Chorwat napisał wprost do sowieckiego przywódcy, aby ten przestał wysyłać kolejnych zabójców do Belgradu, którzy mieli go uśmiercić. Informował o kilku „nieudacznikach”, którzy zostali z łatwością schwytani. Tito zaznaczył, że w przypadku kolejnych wizyt egzekutorów, on sam wyśle do Moskwy swojego człowieka, który „załatwi” sprawę za pierwszym razem. Powyższa sytuacja pokazuje, jak charyzmatyczną i pewną siebie postacią był Tito. Dla historyków zajmujących się teoriami spiskowymi to także pośredni dowód na to, że polityk stracił cierpliwość i zlecił otrucie Stalina. Kilkudniowa agonia Generalissimusa miała być wynikiem działania człowieka przysłanego z Belgradu.
Zazdrość Stalina?
Josip Broz Tito był człowiekiem twardym, bezkompromisowym i oddanym komunistycznym ideom. Jednak Stalin widział w nim rywala, który chce obrać własną drogę do budowania rewolucji. To właśnie Jugosławia pod przywództwem Chorwata jako jedyny kraj wyzwoliła się spod niemieckiej i włoskiej okupacji. Armia Czerwona nie wkroczyła na Bałkany i nie miała tam swoich garnizonów wojskowych. Tito był samodzielny, miał ogromny autorytet wśród mieszkańców Jugosławii i wbrew pozorom mógł decydować o losie swojego państwa bez ingerencji Moskwy. Taka postawa irytowała Stalina do granic możliwości. Gruzin nienawidził osób, które przeciwstawiały się jego wizji komunizmu i totalnego podporządkowania krajów satelickich. Jugosłowiański komunizm doprowadzał Stalina do szału. Należało zrobić wszystko, aby złamać Chorwata, a jeżeli to nie przyniosłoby skutku, Gruzin bez mrugnięcia okiem wydałby na niego wyrok śmierci. 
Zaraz po zakończeniu wojny na terenie Jugosławii pojawili się rezydenci sowieckiej bezpieki. Ich działanie zaczęło jednak mocno niepokoić lokalnych komunistów. Szczególnie deprymujący był proceder werbowania członków rządu i agentów wywiadu. Tito nie mógł siedzieć z założonymi rękami. Postanowił działać przeciwko Moskwie. Dążył do utworzenia federacji krajów bałkańskich, która absolutnie nie była po myśli Stalina. Gruzin zdecydowanie bardziej chciał mieć w tej części Europy kilka oddzielnych państw, które mógłby z łatwością kontrolować i „napuszczać” na siebie przy okazji własnych interesów. 
Relacje na linii Moskwa – Belgrad zaczęły się gwałtownie pogarszać. Na początku marca 1948 r. Moskwa odwołała z Jugosławii swoich doradców. Stalin oskarżał Tito i jego komunistów o kolaborację z brytyjskim rządem i niszczenie światowej rewolucji. Komunistyczna międzynarodówka Kominform wykluczyła ze swoich szeregów Komunistyczną Partię Jugosławii. Generalissimus był pewien, że bez najmniejszych problemów pozbędzie się chorwackiego przywódcy i na jego miejsce „zainstaluje” posłusznych Moskwie komunistów. W trakcie jednej z rozmów z Chruszczowem Stalin miał powiedzieć, że musi tylko kiwnąć palcem, aby Tito zniknął raz na zawsze. Jeden z największych zbrodniarzy w historii ludzkości w tym przypadku bardzo się przeliczył…
Wierni agenci, skuteczna ochrona i ostateczna próba zamachu
Jugosłowiańska służba bezpieczeństwa w ekspresowym tempie zdemaskowała wszystkich agentów MGB, poprzedniczki KGB. Jednym z agentów był przyjaciel Tito, generał Momo Jurović. Wkrótce po tym jugosłowiańska tajna policja UDBA nie dopuściła do próby zamachu przypominającej masakrę nazistowskiej elity w filmie Quentina Tarantino „Bękarty wojny”: po zabarykadowaniu  najwyższych członków jugosłowiańskiej partii komunistycznej, przebywających w willi Tito,  zamachowcy mieli dokonać rzezi za pomocą broni maszynowej, a następnie podpalić posiadłość...
Pomiędzy 1948 a 1952 rokiem agenci UDBA udaremnili kilkanaście prób zamachów i przygotowań do pozbycia się Tito. Odnaleziono tajemnicze ładunki wybuchowe, pojemniki i ampułki zawierające silnie toksyczne trucizny, a także zatrzymano osoby, określane mianem ludzi „znikąd”. Stalin był coraz bardziej wściekły z powodu nieudolności sowieckich zamachowców. Ostatnia próba zamordowania Josipa Broza miała zostać przeprowadzona na początku 1953 r. Do tej misji Stalin wyznaczył urodzonego w Wilnie Josifia Grigulewicza. Ten doświadczony agent sprawował nadzór nad sowiecką siatką szpiegowską w Ameryce Południowej, brał udział w jednym z nieudanych zamachów na Lwa Trockiego w Meksyku. W 1951 r., wykorzystując swój urok osobisty i spryt, uzyskał obywatelstwo Kostaryki, a następnie nominację na stanowisko ambasadora tego kraju w Rzymie. Dzięki temu oraz faktowi, że małe środkowoamerykańskie państwo nie ma swojego przedstawicielstwa dyplomatycznego w Belgradzie, Grigulewicz alias Teodor Castro został „mobilnym ambasadorem” Kostaryki w Jugosławii. 
Pod koniec 1952 r. kierownictwo MGB zatwierdziło plan eliminacji „Kruka” (kryptonim Tito) przez „Maksa” (Grigulewicz). W lutym 1953 r. na tajnym spotkaniu z oficerami MGB w Wiedniu „Maks” przedstawił cztery propozycje eliminacji Broza: dwie próby z wykorzystaniem pistoletu z tłumikiem podczas przyjęć w Londynie i Belgradzie oraz ataki z użyciem trucizn podczas wizyt dyplomatycznych w Jugosławii. „Maks” zamierzał wykorzystać specjalny rozpylacz, w którym znajdowałaby się śmiertelna dawka dżumy, lub pudełko z biżuterią, w której miał znajdować się silnie toksyczny gaz. Wykorzystanie Grigulewicza jako zamachowca gwarantowało odsunięcie wszelkich podejrzeń od Moskwy i Stalina. Kostarykański dyplomata Teodor Castro zamordowałby Tito w związku z osobistymi motywami. Mówiono o chęci zemsty za odbicie kobiety. 
Sowieci doskonale wiedzieli o słabości jugosłowiańskiego dyktatora do pięknych kobiet. MGB planowało wykorzystać płomienny romans Broza z radziecką aktorką Tatianą Okuniewską. Oficerowie szantażowali i grozili kobiecie śmiercią, kiedy oznajmiła, że nie będzie składać meldunków z intymnych spotkań z Chorwatem. Okuniewska nie stała się więc jedną z tysięcy tzw. „jaskółek”, które nawiązywały kontakty seksualne z zagranicznymi dyplomatami i politykami, aby wyciągać od nich informacje i namówić do współpracy z sowieckim wywiadem. 
    Przygotowania do zamachu były na ostatniej prostej, jednak Stalin nie zdążył wydać  ostatecznego rozkazu. 1 marca 1953 r. doznał potężnego udaru. Konał w agonii przez cztery dni w swojej daczy w Kuncewie pod Moskwą. Zmarł 5 marca. Państwa za żelazną kurtyną pogrążyły się w żałobie. Josip Broz Tito mógł odetchnąć z ulgą, a Grigulewicz alias Castro zapadł się pod ziemię. Kostarykańskie władze nie miały zielonego pojęcia, co stało się z ich ambasadorem w Rzymie. Po powrocie do Moskwy agent zajął się działalnością naukową: został członkiem Radzieckiej Akademii Nauk, badał historię Ameryki Łacińskiej oraz Kościoła rzymskokatolickiego. Zmarł w 1988 r.
Przeprosiny z Moskwy i pytania bez odpowiedzi
Po krótkiej, ale intensywnej walce o władzę na Kremlu „zasiadł” Nikita Chruszczow. Podczas wizyty w Belgradzie w 1955 r. I sekretarz KPZR w trakcie prywatnej rozmowy z Tito przeprosił Chorwata za działania Stalina mające uśmiercić bohaterskiego marszałka i przywódcę państw bałkańskich. Chruszczow podkreślił, że Tito może pochwalić się jednymi z najlepszych strażników oraz oficerów wywiadu, którzy zawsze byli o krok przed egzekutorami wysyłanymi przez Stalina. 
Warto przy tym zaznaczyć, że Stalin nie był jedynym człowiekiem, który nienawidził i dążył do zamordowania Chorwata. W trakcie II wojny światowej Heinrich Himmler wyznaczył nagrodę w wysokości 100 tys. reichsmarek dla tego, kto dostarczy w nazistowskie ręce żywego lub martwego Broza. Hitler nie mógł znieść faktu, że jugosłowiański ruch oporu bez pomocy z zewnątrz pokonał niemieckiego i włoskiego okupanta. W relacjach Himmlera Tito był przedstawiany jako komunistyczny demon, który wpędził Bałkany w nędzę i sowiecką niewolę. Jak pokazała historia, Tito spokojnie dożył starości. Zmarł w 1980 r., trzy dni przed swoimi 88. urodzinami. W opinii historyków należał do najbardziej szanowanych przywódców krajów socjalistycznych. 
Teorie spiskowe dotyczące śmierci Stalina, również ta wskazująca na udział jugosłowiańskiego przywódcy w przyłożeniu ręki do zabójstwa sowieckiego dyktatora, miały zostać rozwiane w marcu 2013 r. To właśnie wtedy, po upływie 60 lat, nastąpiło odtajnienie wyników sekcji zwłok Stalina. Wierzący w działanie osób trzecich musieli być srogo zawiedzeni, otrzymując informację, że śmierć dyktatora była spowodowana jego fatalnym stanem zdrowia, co doprowadziło do udaru. Raport medyczny informował m.in. o wielu dolegliwościach, z którym zmagał się Stalin w ostatnich latach życia. Były to m.in. nadciśnienie tętnicze oraz marskość wątroby. Najbardziej zawzięci historycy nie dają jednak za wygraną, twierdząc, że wyniki sekcji mogły zostać celowo sfałszowane, aby ocalić kult Stalina jako wspaniałego ojca narodu sowieckiego. Tito nigdy oficjalnie nie skomentował treści listu, który osobiście skierował do Stalina tuż przed jego śmiercią. Czy kiedykolwiek tajemnica z początku lat 50. ujrzy światło dzienne…?