W 2014 r. Ośrodek Karta wraz z PWN wydał w formie niezbyt obszernej książki (152 strony) wspomnienia Zbigniewa Lubienieckiego „Łowca. Samotna zemsta na Sowietach okupujących polskie »Ziemie Odzyskane«”. Była to niewielka część przekazanych Ośrodkowi rękopisów i maszynopisów obejmujących lata 1933–1966. „Odwet…” jest obszerniejszy, bardziej uporządkowany, a wszelkie zmiany edytorskie zostały autoryzowane przez blisko 90-letniego autora. Początkowe strony zawierają opowieść o przodkach hrabiowskiego rodu Lubienieckich, a także beletryzowane wspomnienia z wczesnego dzieciństwa: autor urodził się w 1930 r., a jego ojciec w latach 30. był komendantem Straży Granicznej w Inspektoracie Nowy Targ (senior rodu został zamordowany przez NKWD wiosną 1940 r. jako jedna z ofiar zbrodni katyńskiej). Zbigniewa Lubienieckiego wraz z matką i trzema siostrami Sowieci wywieźli do posiołku dla zesłańców w tajdze pod Archangielskiem. „Zwolniono ich w 1941 r. na podstawie »amnestii« dla obywateli polskich, następnie uzyskali zgodę na wyjazd do Pierwomajska w Kraju Ałtajskim. Do Polski wrócili w 1946 r., osiedlili się w Dębnie Lubuskim na Ziemiach Zachodnich”. Zanim jednak autorowi dane było wrócić do ojczyzny, na tej „nieludzkiej ziemi” przeżył gehennę: syberyjskie mrozy i nieustanny głód. Przede wszystkim jednak był ciągle poniżany i bity przez sowieckich rówieśników. Czy może więc dziwić jego późniejsza postawa wobec Rosjan opisana w „Łowcy…”?