Zacznę od słów, które zwykle pojawiają się na końcu omówienia:  gorąco polecam. Kolejna książka prof. Purchli, historyka sztuki, ekonomisty, krakowianisty, do niedawna dyrektora Międzynarodowego Centrum Kultury w Krakowie i kierownika Katedry Dziedzictwa Europejskiego UJ, ma wartość podwójną. Po pierwsze, w analitycznym obrazie dwóch ostatnich stuleci dziejów Krakowa, „civitas metropolitana Piastów i Jagiellonów”, autor podejmuje problemy kluczowe dla zrozumienia jego obecnej pozycji na politycznej, społecznej i kulturowej mapie Polski i Europy: kwestię historii stołeczności oraz rozwoju administracyjnego i terytorialnego miasta w kontekście jego znaczenia w regionie, dylematy związane z Wawelem i innymi krakowskimi miejscami obrosłymi w patriotyczne legendy, jak Oleandry, wreszcie okresy w dziejach Krakowa szczególnie dramatyczne, jak lata okupacji i realizacji niemieckich planów wobec dawnej stolicy Polski. Ten wymiar książki usatysfakcjonuje wszystkich, którym Kraków jest bliski. Ale praca prof. Purchli otwiera inną jeszcze sferę refleksji: opisuje miasto w kategoriach kulturowych jako centrum wobec peryferii i wobec innych centrów, jako depozytariusza mitów, nie tylko narodowych, jako miejsce-symbol istotny w procesie kształtowania tożsamości, zwłaszcza w Europie Środkowej, gdzie „tożsamość kulturowa nigdy nie była czymś danym na zawsze”. Krótko mówiąc, jest to cenny przykład spojrzenia na dzieje miasta przez pryzmat wyobraźni antropologicznej.