Mannówna była przed wojną tancerką. Sławę zyskała dzięki międzynarodowej nagrodzie zdobytej podczas konkursu w Brukseli. Tańczyła w przedwojennych kabaretach Warszawy i prosto z nich trafiła do getta. W zamkniętym świecie „żydowskiego Tytanika” robiła to, co potrafiła najlepiej. Tańczyła w klubach i teatrze Femina. Życie artystyczne getta, o czym pisze Tuszyńska w „Oskarżonej: Wierze Gran”, rozwijało się bowiem w najlepsze. Grali klezmerzy, organizowano kabarety, prowadzono wyszynk i bawiono się, ile starczyło sił. Getto nie było przecież tylko umieralnią. To był zamknięty świat, i mimo, że czaiła się nad nim wszechobecna śmierć, jego mieszkańcy wyrywali zazdrośnie dla siebie ostatnie strzępy normalności. Wszystko jednak miało swój kres. 
Jesienią 1943 r. Mannówna trafiła na Umschlagplatz, a stamtąd do obozu. Tu kończą się wszelkie pewne ślady jej losów i zaczyna się legenda. Bowiem to właśnie jej osobę wiąże się z pewnym szeroko cytowanym przypadkiem bohaterstwa. Był 23 października 1943 r. Transport z Bergen Belsen z przeznaczonymi do komór gazowych Żydami z warszawskiego getta przyjmował w rozbieralni sadystyczny esesman Josef Schillinger. Jedna z kobiet odmówiła rozebrania się do naga. Została w bieliźnie. Schillinger podszedł do niej i mierząc z pistoletu, kazał jej się rozebrać. Stojący wokół przerażeni ludzie się rozstąpili. A kobieta zdjęła biustonosz, i nagle rzuciła nim w niczego nie spodziewającego się esesmana. Ten zaskoczony wypuścił pistolet, który potoczył się po podłodze. Schillinger pochylił się, by go podnieść, a kobieta była od niego szybsza. Błyskawicznie chwyciła broń i nacisnęła spust. Schillinger padł. Kobieta strzeliła raz jeszcze, zabijając drugiego z oprawców, po czym skryła się w tłumie zdziwionych ludzi. Po chwilowym zamieszaniu Niemcy opanowali sytuację w rozbieralni, wyprowadzili więźniów i wszystkich rozstrzelali, w tym także bohaterską zabójczynię oprawców. 
Inna wersja tych wydarzeń mówi, że kobieta po wydanym przez Niemców rozkazie rozebrania się do naga zajęła przez chwilę strażników striptizem; wszystko po to, by zdjętym ze stopy butem złamać Schillingerowi nos i zastrzelić go wyrwanym z ręki pistoletem. Czy tą kobietą była Mannówna? Jeśli tak, to jakże wymownym zapętleniem losu byłby ów spektakularny finał. Bo Franciszka, podobnie jak Wiera Gran, była w getcie podejrzewana o kontakty z Niemcami i kolaborację. Agata Tuszyńska nie ma co do tego wątpliwości. Mannówna to żona znanego kolaboranta Rosenberga, przyjaciółka żydowskiego „gestapowca” Mireckiego. Ich nazwiska często pojawiają się w zeznaniach świadków w procesach o kolaborację. Czy ktoś jednak miał twarde dowody przeciwko Mannównie? 
Gdyby szukano, gdyby znaleziono, pewnie nawet w Birkenau ciągnęłaby się za nią zła sława jak za Wierą Gran. Nie było jej to dane. Nie przeżyła. W pewnym sensie zastępczo historia przykleiła do jej czoła aureolę, jaką dać może tylko bohaterska śmierć. Jakiż to gorzki dowód, że w szalonych i okrutnych czasach śmierć bywa momentami łaskawsza, niż życie. A wobec takich wyroków ludzkie oceny schodzą na plan drugi. Czytam książkę Tuszyńskiej o wielkiej pieśniarce i zaszczutej kobiecie – Wierze Gran – z szacunkiem i zachwytem. I wiarą, że Szekspir nie wyczerpał materii literackiej i jest jeszcze o czym pisać.