W mediach społecznościowych zawrzało. Wielu komentatorów wieściło rychły upadek monarchii brytyjskiej, twierdząc, że ten film to zaledwie czubek góry lodowej, o którą nieuchronnie roztrzaska się panowanie Windsorów. Tak się jednak nie stało. Szczęśliwie zwyciężył zdrowy rozsądek. Ci, którzy już szykowali republikańskie proporce, nagle ze zdumieniem ujrzeli, że sędziwa monarchini cieszy się niesłabnącym szacunkiem poddanych. Współcześni Brytyjczycy przypomnieli sobie, jak wiele dla podtrzymania ducha bojowego zrobili jej rodzice – król Jerzy VI i jego żona – w czasie, kiedy bomby spadały na Londyn i na pałac Buckingham. 

Niesmak jednak pozostał. Produkowany od 2016 r., niezwykle popularny serial biograficzny „The Crown” przypomniał światu o „aktach z Marburga” i fatalnych wyborach życiowych sióstr księcia Edynburga Filipa. Brytyjczycy ponownie zaczęli sobie przypominać, że na tronie ich królestwa zasiadają głównie etniczni Niemcy. 

Częściej się mówi, że te sentymenty germanofilskie są bardzo silne w rodzinie królewskiej. Przecież w 1837 r. korona Albionu spoczęła na skroniach Wiktorii Hanowerskiej z domu d’Este Welf, jedynej córki czwartego syna Jerzego III, księcia Kentu Edwarda Augusta Hanowerskiego. Być może zasiadłaby na tronie Hanoweru i przepadła na dalszych kartach historii, ale zgodnie z frankońskim prawem salickim obowiązującym w Hanowerze na tronie tego państwa nie mogła zasiadać kobieta, jeśli w kolejce do tronu był męski potomek. Królem Hanoweru został więc Ernest August, przez co wygasła unia personalna Hanoweru i Wielkiej Brytanii. Wiktoria została zaś władczynią jednej czwartej ludzkości. 

W 1840 r. ta drobna kobietka poślubiła niemieckiego księcia Alberta von Sachsen-Coburg-Gotha. Według zapisków historyków było to szczęśliwe, kochające się małżeństwo, które doczekało się dziewięciorga dzieci oraz czterdzieściorga dwojga wnucząt. Wiktoria Hanowerska rządziła imperium brytyjskim od 20 czerwca 1837 r. do 22 stycznia 1901 r. i tylko obecnie panująca królowa Elżbieta II ma dłuższy staż na tronie brytyjskim. Śmierć Wiktorii zakończyła panowanie dynastii hanowerskiej. Noszący nazwisko po ojcu syn królowej Wiktorii Edward, nazywany przez najbliższych Bertim, zapoczątkował panowanie rodziny von Sachsen-Coburg-Gotha. Zmarł w 1910 r., a tron po nim odziedziczył Jerzy von Sachsen-Coburg-Gotha. Okres jego panowania to pełne dramatyzmu lata I wojny światowej. W roku 1901 za trumną Wiktorii szli w kondukcie żałobnym potomkowie dynastii hanowerskiej. 13 lat później ulubiony wnuk Wiktorii, kajzer Wilhelm II Hohenzollern, pchnął swe armie przeciw armiom innego wnuka swojej babki. Tragiczne lata 1914–1918 to w istocie walka pomiędzy potomkami rodów niemieckich zasiadającymi na tronach kilku państw Europy. Ale należy pamiętać, że dopiero 17 lipca 1917 r., gdy samoloty niemieckie Gotha zbombardowały Londyn, zabijając 400 osób, Jerzy V zmienił swoje nazwisko na Windsor. 

20 stycznia 1936 r. suwerenem Zjednoczonego Królestwa został prawnuk Wiktorii, król Edward VIII. Jeszcze jako następca tronu z nieukrywanym podziwem śledził karierę Adolfa Hitlera i Benito Mussoliniego. Wierzył, że Zjednoczone Królestwo może pójść w ślady Królestwa Włoch. Tam przecież faszyzm dogadał się z monarchią. Na szczęście dla przeciwników nazistów mezalians z Wallis Simpson zakończył krótkie panowanie tego władcy. Do abdykacji Edwarda VIII zapewne przyczynił się brytyjski wywiad, który odkrył, że amerykańską rozwódkę łączą niestosowne stosunki z ambasadorem Rzeszy w Londynie Joachimem von Ribbentropem. Do tego doszło stanowcze stanowisko arcybiskupa Canterbury Williama Cosmo Gordona Langa, który słał premierowi Baldwinowi uwagi o pijaństwie i niepoczytalności młodego monarchy. W rezultacie Edward VIII abdykował, ustępując miejsca na tronie Jerzemu VI, który mimo lęku przed czekającymi go wyzwaniami, stanął na wysokości zadania i w sposób zdecydowany poparł politykę wojenną Winstona Churchilla.