Nie tylko tacy ludzie jak Hitler wzywali do stawienia czoła okupantom. Nawet umiarkowany kanclerz Wilhelm Cuno, szef obywatelskiego rządu mniejszościowego, wzywał mieszkańców rejonu Renu i Zagłębia Ruhry do stawiania okupantom „biernego oporu”. Przemysłowe serce Niemiec przestało bić – sparaliżowanie strajkami i protestami. Francuzi i Belgowie zareagowali agresywnie, dokonując masowych aresztowań strajkujących. Znany bawarski przyrodnik i nacjonalista Georg Escherich wieszczył na łamach lokalnej prasy, że „rok 1923 przypuszczalnie zadecyduje o losie Niemiec”. Swój artykuł kończył słowami: „To kwestia być albo nie być”. Znaczna część społeczeństwa uwierzyła, że wkrótce dojdzie do rozbioru ich państwa. Obywatele zaczynali się jednoczyć wokół narodowego frontu jedności, który miał stawić bierny opór „niesprawiedliwości” traktatu wersalskiego i „brutalnej” agresji Francuzów i Belgów. 

Ku zdumieniu głównych graczy niemieckiej sceny politycznej jedynym, który nie przystąpił do tego ruchu, był Adolf Hitler. Uważał bowiem, że wróg zewnętrzny jest już zdefiniowany, a opór wobec okupanta może jedynie dodać popularności formacjom demokratycznym. On zaś chciał przekierować gniew narodowy na „wroga wewnętrznego”, czyli wszelkiej maści demokratów i Żydów. Dlatego
14 stycznia 1923 r. Hitler jako jedyny przywódca partii politycznej działającej w Bawarii odmówił udziału w zorganizowanej przez Vaterländische Verbände demonstracji przeciw okupacji francuskiej i belgijskiej. W jednej z monachijskich piwiarni wygłosił przemówienie, w którym nazwał „bierny opór” zwykłym tchórzostwem. Oświadczył, że „gadanina o froncie jedności jest odciąganiem uwagi od głównego wroga, jakim są zdrajcy listopadowi”. Już wtedy wyraźnie zademonstrował, że nie nadaje się do żadnych koalicji ani roszad partyjnych. To była zapowiedź tego, co miało być sygnaturą jego władzy za dziesięć lat: likwidacja pluralizmu politycznego i monopol na władzę NSDAP. 

Dla Niemców rok 1923 był naprawdę trudnym okresem. Spadek wartości pieniądza nabierał tempa, bezrobocie rosło z dnia na dzień. Przez kraj przetoczyła się fala samobójstw. Jednocześnie powstawały wielkie fortuny wszelkiej maści spekulantów i lichwiarzy, których Hitler bezkrytycznie definiował jedynie jako „Żydów”. Najczęściej były to jednak firmy niemieckie, z których usług Hitler korzystał po 1933 r. NSDAP przyciągała tłumy bezrobotnych, sfrustrowanych, wyrzuconych na margines społeczeństwa Niemców. W obliczu załamania gospodarki, hiperinflacji i szalejącego bezrobocia spiskowy bełkot Hitlera nabrał dla nich sensu. Znaleźli winnych swojego nieszczęścia: „żydowsko-kapitalistycznych pokątnych handlarzy i lichwiarzy”. O gwałtownym wzroście popularności partii Hitlera świadczy fakt, że tylko od lutego do listopada 1923 r. do NSDAP wstąpiło 35 tys. nowych członków. W listopadzie 1923 r. 55 tysięcy Niemców miało legitymacje NSDAP. 

Hitler stał się królem monachijskiej ulicy. Świadczy o tym korespondencja pisarza Victora Naumanna z hrabią Herrym Kesslerem, w której ten pierwszy zwraca uwagę, że Hitler i jego partyjny zastępca Hermann Esser, wydawca „Völkischer Beobachter”, „trzymają ulicę w garści” i wkrótce przystąpią do uderzenia na „Żydów i Berlin”. Dla Hitlera wzorem i inspiracją stał się udany „marsz na Rzym” Mussoliniego. Pragnął za wszelką cenę powtórzyć ten wyczyn w realiach niemieckich. 

Członkowie rządu Bawarii zdawali sobie sprawę z narastającego niebezpieczeństwa. Nadeszło ono niespodziewanie 8 listopada 1923 r. Z perspektywy późniejszej przerażającej roli, jaką w historii Niemiec i świata odegrał Adolf Hitler, jego zachowanie w czasie „puczu piwnego” tego dnia, wydaje się wręcz karykaturalne. Kazał obstawić swoim ludziom wejście do piwiarni Bürgerbräukeller przy Rosenheimer Straße w dzielnicy Haidhausen, w której naradzali się rządzący Bawarią przywódcy Kampfbundu. Następnie odegrał błazeńską scenkę wkroczenia szturmem do lokalu z pistoletem w dłoni. Cała sytuacja mogłaby jedynie śmieszyć, gdyby nie świadomość, że w tak groteskowy sposób zachowywał się człowiek, który kilkanaście lat później utopił świat we krwi.