W poprzednim numerze miesięcznika polecałam „Królową naszych czasów...” – wybitną biografię Elżbiety II napisaną przez Roberta Hardmana (Znak Horyzont, 2023). W krótkiej recenzji podkreślałam m.in., że w tej publikacji „czytelnik nie znajdzie pikantnych szczegółów”. Po owe „afery, romanse, zdrady i rozgrywki o władzę” odsyłam do napisanej z polotem i pazurem książki „Wojna Windsorów” Tiny Brown. Według autorki punktem zwrotnym w dziejach królewskiego rodu był ślub Karola (obecnie król Karol III), syna Elżbiety II, z Dianą Spencer – w lipcu 1981 r. Narodziny ich synów: Williama i Harry’ego, nie uratowały małżeństwa. Diana, choć zmagała się z załamaniami nerwowymi z powodu zdrad męża, zdołała zyskać sympatię ludzi na całym świecie, w dużej mierze dzięki swojemu zaangażowaniu w działalność charytatywną. Tragiczna śmierć Diany 31 sierpnia 1997 r. w Paryżu wstrząsnęła opinią publiczną, a wśród Brytyjczyków wywołała powszechną i niekłamaną rozpacz. Jak zachowała się królowa? Ponoć jej mantrą stały się słowa: „Nigdy więcej”. Tyle że w znaczeniu: „Nigdy więcej nie można dopuścić, by w brytyjskiej rodzinie królewskiej pojawiła się osoba, której popularność zagroziłaby monarchii”. Niestety, to był dopiero początek kłopotów rodu Windsorów. Jednak pomimo kolejnych rozwodów i skandali wybuchających w rodzinie królewskiej Elżbieta II stała na straży tradycji i powagi monarchii, nieustannie prowadząc zarówno z członkami rodziny, jak i z poddanymi oraz mediami swoistą grę. Po mistrzowsku.