Benjamin Franklin, z jego niezrównaną zdolnością do słowa pisanego, postanowił pewnego dnia zażartować, tworząc list miłosny pełen przerysowanego uwielbienia. List, skierowany do bliskiego przyjaciela, był mistrzowskim dziełem literackim, w którym Franklin wykorzystał cały swój intelektualny kunszt, aby stworzyć dzieło zarówno przekonujące, jak i całkowicie fikcyjne. Styl, w jakim został napisany, był tak sugestywny i pełen finezji, że nikt nie mógł oprzeć się wrażeniu autentyczności. Gdy list nieoczekiwanie znalazł się w rękach osób postronnych, wywołał niemałe poruszenie. Znajomi Franklina, przyzwyczajeni do jego intelektualnych wywodów, zostali zaskoczeni tym niecodziennym wyrazem uczuć. Franklin, zmuszony do wyjaśnień, przyznał z zakłopotaniem, że jego epistolarna kreacja była jedynie dowcipem, wyrafinowanym żartem literackim mającym na celu rozbawienie adresata, a nie wprawienie go w zakłopotanie.

Diogenes z Synopy, grecki filozof związany z ruchem cyników, był znany z niekonwencjonalnego podejścia do życia i filozofii. Jedną z najbardziej znanych anegdot z jego życia jest opowieść, w której chodził po rozświetlonym słońcem rynku Aten z lampą w ręku. Gdy zaintrygowani przechodnie pytali go, czego szuka, Diogenes odpowiadał, że szuka prawdziwego człowieka. Ta odpowiedź była typowa dla cynicznego podejścia filozofa, który uważał, że prawdziwa cnota i uczciwość są rzadkością w świecie pełnym pozorów i fałszu.

Pewnego dnia, gdy Sokrates prowadził dyskusję z grupą swoich uczniów na otwartym rynku w Atenach, niespodziewanie pojawiła się Ksantypa – jego żona. Rozgniewana, zaczęła publicznie upominać Sokratesa za to, że zaniedbuje domowe obowiązki, poświęcając cały swój czas filozofowaniu. Sokrates, słynący z opanowania i umiejętności zachowania spokoju w każdej sytuacji, jedynie uśmiechnął się i powiedział do swoich uczniów, wskazując na swoją żonę: „Przecież mówiłem wam, że burze przychodzą z północy – a oto dowód!”.